Oos, wes, tuis, bes!

Die liefde van God voel vir sommige van ons nie werklik nie. Hoekom doen dit nie? Omdat ons probeer om hierdie aarde ons tuiste te maak. Gevolglik lewe ons met bekommernis en frustrasie. Eers wanneer jy die regte siening van daar het, sal jy die regte siening van hier hê. Wanneer jy jou ware tuiste verstaan, is die dood nooit ‘n punt nie; dis eerder ‘n voegwoord.

Minder as een sekonde nadat jy sterf, sal jy na God se teenwoordigheid vergesel word. Jy sal nie eers lank genoeg dood wees om te weet dat jy gesterf het nie. Vinniger as wat jy jou oë kan knip, beweeg jy van een dimensie na die ander. Jy gaan van lewe in hierdie tyd na om te ‘…bly in die huis van die Here so lank as wat [jy] lewe.’

Die meeste van ons sal nie skielik aan ‘n hartaanval, ‘n beroerte of in ‘n motorongeluk sterf nie. Vir die meeste van ons, sal die dood geleidelik kom soos ons oor tyd verouder. Jy sal voel hoe jou liggaam versleg en wegkwyn en jy sal weet dat die dood naderkom. Dan sal God jou in die oorgangsfase plaas. Hy sal die hemel baie meer aanloklik as die aarde laat lyk sodat jy dink: ‘Ek wens God wil gou maak en my huis toe neem.’ Hy mag dalk selfs vir jou ‘n klein voorskou van die heerlikheid gee en jou die Redder wat wag om jou te verwelkom, laat sien. Wanneer jy daardie wye oop arms sien, sal jy wil hê dat jou reis gou moet plaasvind. Jy sal soos Dawid sê: ‘Maar omdat ek reg gedoen het, sal ek U sien. Wanneer ek wakker word, sal ek tevrede wees in u teenwoordigheid’ (Psalm 17:15 NLV). Oos, wes, tuis, bes!

Sielskos: Eks 7-9; Luk 12:13-21; Ps 61; Spr 6:16-19